Monotonluktan sıkılıyorum ,zaman ayıramamaktan sıkılıyorum zaman zaman insanlardan sıkılıyorum , ailemdeki ve sevdiğim insanların sıkıntılarına sıkılıyorum bazen delicesine aşık olduğum kadına seni ölümüne seviyorum diyememekten sıkılıyorum , sıkılıyorum da sıkılıyorum.Neden niçin ne anlama geliyor bilmiyorum ama boşlukta dolanıp duruyormuşum gibi geliyor bu aralar bana. Agzıma okadar çok şey geliyorki söyleyecek ,bunları koyuverme cesareti gösterememekten sıkılıyorum ,sanki çürük dallar arasında dipsiz bir çukura atmışlar gibi beni hangi dala elimi atsam kırılıp elimde kalıyor ve ben düşmeye düşmeye devam ediyorum çaresizlik içinde bu ruh durumu son bir kaç hafdadır sürmekte herşeye boşvermişliğimden midir acaba diye hayıflanıyorum kendi kendime bazen.(Kaç zaman olmuş sayfama bile bir iki kelam yazı yazmamışım örneğin). Sonra dönüp bakıyorum şöyle bir çevreme boş veremeyenlerin durumuna bakıyorum geçmişle yaşayan geçmişin anılarını hala yaşatan en yakın kişilere bakıyorum onlarında durumları benim gibi değişen birşey yok . Belki dagınık bir aile yapımız oldugundan kaynaklanıyor yada kimseye ihtiyacımız yok diye düşünülüyor bilemiyorum, belki bu zamana kadar hep yalnız bırakıldıgımızdan kendi ayaklarımız üzerinden durabileceğimizi sandıklarından vurdum duymaz olunabiliniyor bazen ama bazen insan arıyor yaw "İMDAT" diye bağırdığı zaman kedi yavrusu gibi ensesinden tutup onu kaldıracak bir el arıyorrrrrrrrrrrrrrrr. Bilmiyorum bu yazıyı okurlarmı okumazlarmı ama benim Canım Çok yanıyor. Keşke benimde ruhumda asilik olsaydı keşkeeeeeee.
